به نقل از «مهر»

از انتخابات سرنوشت ساز ترکیه چه می دانیم؟

تاریخ انتشار: ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۹۵۶۰۶

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: روز ۲۴ اردیبهشت ماه ترکیه شاهد یکی از مهم ترین روزهای خود است. انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی ترکیه روز ۱۴ می برگزارمی شود. مردم ترکیه در انتخابات پیش رو، سیزدهمین رئیس جمهور و نمایندگان بیست و هشتمین دوره پارلمان را انتخاب میکنند.

رجب طیب اردوغان، کمال قلیچدرا اوغلو، محرم اینجه و سینان اوغان، چهار نامزد انتخابات ریاست جمهوری هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در عین حال، برای تصاحب ششصد کرسی پارلمان ترکیه، یک رقابت بزرگ در جریان است. ترکیه فعلا با نظام ریاستی اداره میشود و رئیس جمهور همهکاره است. اما مخالفین اردوغان وعده دادهاند؛ اگر پیروز شوند، با برگزاری یک همهپرسی، باز هم پست نخست وزیری به صحنه باز می گردد و اختیارات رئیس جمهور محدود خواهد شد. آنان طرحی آماده کردهاند که به عنوان «نظام پارلمانی تقویت شده» شناخته میشود. قرار است بر اساس این طرح، نمایندگان پارلمان، نقش و قدرت بیشتری داشته باشند و نهاد پارلمان، هم در قانونگذاری و هم در نظارت، نیرومندتر شود.

در انتخابات آتی ترکیه، ۶۰ میلیون و ۹۰۴ هزار و ۴۹۹ نفر در مجموع ۱۹۰ هزار و ۷۳۶ صندوق، واجد شرایط رای دادن هستند. در خارج از کشور نیز مجموعا ۳ میلیون و ۲۸۶ هزار و ۷۸۶ نفر در ۴ هزار و ۹۶۹ صندوق امکان رای دادن پیدا کردند.

مشارکت بیش از ۸۰ درصدی

مردم ترکیه، غالبا علاقه فراوانی به مسائل سیاسی و حزبی دارند و با توجه به تعدد احزاب، شاید فقط بخش قلیلی از مردم، فاقد گرایش حزبی باشند. این مساله یکی از اصلیترین دلایل مشارکت گسترده آنها در انتخابات است. در برخی از دورههای انتخابات در ترکیه به عنوان مثال در سالیان ۱۹۸۳ و ۱۹۸۷ میلادی، میزان مشارکت مردم در انتخابات، حتی به عدد ۹۴ درصد رسید.

در تاریخ ۱۰۰ ساله جمهوری ترکیه، تنها ۲ بار میزان مشارکت مردم ترکیه از ۷۰ درصد پایین آمده و روی عدد ۶۴ درصد ایستاده است. همچنین میزان مشارکت در انتخابات سال ۲۰۱۸ میلادی، ۸۶ درصد بود.

بر اساس قانون، دولت ترکیه حق دارد از شهروندانی که رای نمیدهند، جریمهی نقدی دریافت کند. اما این قانون بر روی کاغذ مانده و هیچگاه در عالم واقعیت، یک شهروند به خاطر ندادن رای، جریمه پرداخت نکرده است.

ناظران سیاسی معتقدند که به خاطر بحران اقتصادی عمیق و فراگیر، این احتمال وجود دارد که برخی از شهروندان، با صندوق رای قهر کنند و مشارکت، نهایتا به ۸۰ درصد برسد. اما تحلیلگران دیگری نیز میگویند، دوقطبی و شدت رقابت، کاری میکند که مشارکت رکوردشکنی کند.

ترکیه در انتظار طوفان رای اولی ها

در انتخابات پیش رو، ۵ میلیون و ۲۰۰ هزار جوانِ رای اولی پای صندوقهای رای میروند. آنان جوانانی هستند که در ترکیه به عنوان نسل «زد» (Z) شناخته میشوند. یکی از جدیدترین نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که تنها ۲۰ درصد از جوانان بین ۱۸ تا ۲۵ سال آماده رای دادن به اردوغان و حزب عدالت و توسعه در انتخابات ریاست‌جمهوری و پارلمانی هستند. اردوغان و قلیچداراوغلو با وعده حذف مالیات بر خرید تلفن همراه و بسته های اینترنت رایگان در تلاش برای جذب رای دهندگان نسل Z هستند.

نتایج نظرسنجیهای میدانی نشان میدهد که بخش قابل توجهی از جوانان ترکیه و به ویژه رایاولیها از حزب عدالت و توسعه رویگردان شدهاند و در نتیجه سمت و سوی آرای آنان، بر سرنوشت انتخابات تاثیر خواهد گذاشت.

نمی توان هر جایی رای داد

قوانین انتخاباتی در ترکیه، شگفتیهای خاصی دارد. به عنوان مثال، هر شهروندی، فقط در یک نقطه از پیش تعیین شده حق دارد پای صندوق رای برود.

یک شبکه اطلاعاتی بسیار گسترده تحت امر وزارت کشور و پست، با استفاده از شورایاری محلات، کدخداهای روستاها و دهدارها و شوراهای محله، اطلاعات سکونت شهروندان را ثبت میکنند و آنان موظفند در نزدیکترین صندوق رای به محل اقامت، رای دهند. این محل، از پیش به شهروند ابلاغ شده و او میداند که مثلا صرفا حق دارد در محله بایرام پاشا در مدرسه آتاترک باید رای دهد. او به صندوق مزبور مراجعه میکند و نام خود را در لیست شهروندانی که حق رای دادن دارند، پیدا میکند و رای خود را به صندوق میاندازد. این سازماندهی گسترده، چند حُسن دارد. اول این که مسئولین هر صندوق میدانند که دقیقا با فرض مشارکت کامل، چند برگه رای دریافت خواهند کرد. تمام صندوقها بر اساس معادلات جمعیتی تنظیم شدهاند و نیازی به تمدید مجدد و مکرر انتخابات نیست. دوم این که بازه زمانی تقریبی برای پایان دادن به رای گیری و گشودن صندوق و شمارش آراء روشن است و تقریبا در هیچ حوزهای کار رایگیری و شمارش، به تاریکی شب نمیکشد و نیروهای صندوق، با خستگی و فشار فیزیکی چندانی مواجه نمیشوند. یکی دیگر از محاسن و نکات مثبت این رویه از رایگیری، این است که امکان مداخله و تقلب، کمتر میشود.

ممنوعیت های قانونی در روز برگزاری انتخابات

شورای عالی انتخابات ترکیه، دسته نخست ممنوعیتها را از ۱۰ روز مانده به برگزاری انتخابات اعلام کرده که مهمترین آن، انتشار نتایج هر نوع نظرسنجی میدانی و پیش بینی انتخاباتی است.

در روز برگزاری انتخابات نیز ممنوعیتهای مهمی در جریان است که برخی از آنها عبارتند از: ممنوعیت فروش مشروبات الکلی .

منع حمل سلاح برای افرادی غیر از پلیس و نیروهای امنیتی.

ممنوعیت فعالیت کافه، رستوران و اماکن عمومی.

سرعت بالا در شمارش آراء

یکی از ویژگیهای مهم انتخابات ترکیه، سرعت بالا در شمارش آراء است. با توجه به ساختار انتخاباتی ترکیه و وضعیت روشن تعداد آراء در صندوقهایی که از قبل برای رای دهنده تعیین شدهاند، معمولا کار شمارش و اعلام نتایج ۹۰ درصدی، در همان ۱۲ ساعت نخست بعد از انتخابات به پایان میرسد.

خبرگزاری رسمی و دولتی آناتولی، تنها نهاد رسانهای ترکیه است که اجازه دارد اطلاعات اولیه را از ستاد انتخابات کشور دریافت و در اختیار دیگر رسانهها بگذارد. اما این بار، مخالفین ترکیه اعلام کردهاند که با توجه به رویکرد گزینشی، آناتولی، خود آنها اطلاعاتی را که شورای عالی برای رهبران احزاب فرستاده، با اطلاعات آناتولی تطبیق میدهند و آمار را منتشر میکنند.

استانبول، امپراتور کرسی های پارلمان

پارلمان ترکیه ششصد کرسی دارد و از این تعدا ۹۸ کرسی به نمایندگان استان استانبول اختصاص دارد. یعنی تقریبا یک ششم از کل کرسیهای پارلمان، در اختیار استانبول است. در سه دهه گذشته، ساخت و ساز آنقدر گسترش پیدا کرده که عملا شهرستانهای استانبول به هم چسبیدهاند و استانبول حالا عملا یک کلانشهر بزرگ با ۱۵ میلیون نفر جمعیت است. این شهر، ترافیک سنگینی دارد و به عنوان قطب تجاری و توریستی ترکیه شناخته میشود.

با توجه به وزن و جایگاه استانبول در موازنات پارلمان و معادلات سیاسی و اقتصادی ترکیه، تلاش برای پیروزی در این شهر، هدف کانونی همه احزاب است.

استانبول برای مدتی مدید قلعه اردوغان و حزب عدالت و توسعه بود اما در جریان انتخابات سال ۲۰۱۹ میلادی، اکرم امام اوغلو نامزد مورد حمایت مخالفین اردوغان، بن علی ییلدرم نخست وزیر سابق ترکیه را شکست دادو از آن روز تاکنون، در حال سازماندهی سیاسی و اجتماعی استانبول، برای کنار زدن اردوغان بوده است.

کمال کلیچدار اوغلو اعلام کرده که امام اوغلو شهردار استانبول و منصور یواش شهردار آنکارا، به عنوان دو معاون رئیس جمهور فعالیت خواهند کرد و البته چنین چیزی مستلزم آن است که اولا کلیچدرا اوغلو اردوغان را شکست دهد و دوم این که در انتخابات سال ۲۰۲۴ میلادی، پست شهرداری استانبول و آنکارا به دو شهردار دیگر مورد تایید حزب کلیچدار اوغلو برسد.

کد خبر 5773481

منبع: مهر

کلیدواژه: ترکیه رجب طیب اردوغان آنکارا روسیه اوکراین رژیم صهیونیستی فلسطین ایالات متحده امریکا سودان ترکیه عراق سوریه ولادیمیر پوتین جنگ اوکراین انگلیس کرانه باختری ایران رئیس جمهور رای دادن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۹۵۶۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کریدور عراق-اردوغان- اروپا / چالش‌های فنی و زیرساختی

علی آهنگر- روزنامه اعتماد-وقتی در ۱۹ شهریور ۱۴۰۲ بایدن در دهلی‌نو توافق بر سر کریدور عرب-مد را اعلام کرد، تنها صدای مخالف رجب طیب اردوغان بود. بیست کشور ثروتمند جهان که عنوان جی۲۰ را با خود یدک می‌کشند، دو روز شهریور گذشته را در دهلی‌نو به سر بردند. جهان و آنچه در او هست در این دو روز چشم به خیابان‌های نه چندان پر زرق و برق دهلی‌نو دوخته بود. همه می‌دانستند که چکش‌های نارندرا مودی بر میز ریاست اجلاس نمادی بیش نیست و توافق‌های اساسی همه از پیش صورت پذیرفته است. اما جهان بی‌تاب از اعلام توافقی بود که هندوستان را از یک کریدور به امارات و عربستان و از آنجا به دریای مدیترانه و اروپا متصل می‌کرد. کریدوری که از آن پس در ادبیات ژئوپلیتیک به کریدور عرب- مد شهرت یافت. معلوم بوده و هست که این کریدور به این سادگی‌ها به سرانجامی نخواهد رسید. اما نکته این بود که رجب طیب اردوغان با صدای بلند مخالفتش را با این کریدور اعلام کرد و بیان داشت ترکیه باید از این معامله سهمی داشته باشد. امارات متحده عربی از سوی رهبران گروه ۲۰ ماموریت یافت تا رضایت خاطر این صدای بلند و پرغوغای آناتولی را کسب کند. نتیجه این سر و صدا و آن لابی‌های پشت پرده با امارات و قطر در سفر روز دوشنبه سوم اردیبهشت ۱۴۰۳ اردوغان به عراق نمایان شد. وقتی اردوغان در فرودگاه بغداد با استقبال محمد شیاع السودانی بر فرش قرمز گام نهاد تا از یگان استقبال سان ببیند، وزیران راه و حمل و نقل امارات و قطر هم در هتل‌های بغداد جا خوش کرده بودند. همه چیز مهیا بود تا رجب طیب اردوغان و شیاع السودانی در پشت میز‌های سالن بزرگ تشریفات کاخ نخست‌وزیری بایستند و وزیران راه ترکیه، عراق، امارات و قطر امضاهای‌شان را پای یادداشت تفاهمی برای ایجاد کریدوری جدید بگذارند که چهره ژئوپلیتیک منطقه را تغییر می‌دهد.

کریدوری که از این پس کریدور عراق-ترکیه-اروپا نام دارد که ما بحق آن را در این نوشتار کریدور عراق- اردوغان-اروپا نام نهادیم، چراکه برپایی این کریدور بیش و پیش از هر چیز قاچ بزرگی از کیک تجارت و اقتصاد آینده اقیانوس هند-اروپا را نصیب ترکیه می‌کند و نقش رجب طیب اردوغان را در به دست آوردن این قاچ بزرگ ژئوپلیتیکی برای ترکیه روشن می‌دارد. با برپایی این کریدور که ظاهرا علاوه بر ارتباط با هند، تجارت و البته رضایت چین را نیز به همراه دارد، عراق و بندر فاو در جهان برجسته می‌شوند. فاو شهر بندری کوچکی در دهانه اروندرود است که برای رزمجویان آن سال‌ها خاطرات عمیقی را به همراه دارد. مگر می‌شود فاو را بگویی و از آن همه درگذری؟!

 

آن فاو بی‌قرار با آن مسجد با نمازگزار‌های مخلص بی‌شمار حالا تبدیل به یک بندر بزرگ می‌شود. بندری فخر جبل علی در امارات. اگر بندر جبل علی امارات با ۶۷ اسکله کانتینری لقب بزرگ‌ترین بندر خاورمیانه را به خود داده، حالا قرار است تا سال ۲۰۲۵ در برابر بندر ۹۰ اسکله‌ای کانتینری فاو کلاه از سر بردارد. می‌گویند با راه‌اندازی فاز نخست این کریدور در ۲۰۲۸ که ترکیبی از بزرگراه‌ها، راه‌آهن، انتقال خطوط نفت و گاز و خطوط ارتباطات است، زمان رسیدن بار‌ها به اروپا از ۴۵ روز دماغه امیدنیک و ۳۵ روز دریای سرخ، به ۲۵ روز کاهش می‌یابد. یعنی کالا‌های ساخت چین و هند ده روز زودتر به دست مشتریان سیری‌ناپذیر اروپایی می‌رسد. اما این تمام مطلب نیست. آن‌گونه که میدل ایست‌ای می‌گوید؛ عراق چشم دارد در قالب این قرارداد، ۱۷ میلیارد دلار سرمایه جذب کند، ۱۲۰۰ کیلومتر راه‌آهن خود را از فاو به ترکیه و از آن طریق به اروپا برساند، قطار‌هایی با ۳۰۰ کیلومتر سرعت در ساعت در ریل بگذارد، سالانه ۴ میلیارد دلار درآمد کسب کند و برای ۱۰۰ هزار نفر از جوانان عراقی کار و شغل بسازد. اینها همه خوب است، اما یک نقص عمده و یک عیب بزرگ دارد. نقص عمده داستان پیش گفته این است که از دو مبدا اصلی تجارت امروز و آینده کریدور‌هایی که قرار است از خلیج فارس بگذرد، یعنی چین و هند کسی در بغداد نبود تا در کنار وزیران راه چهار کشور عراق، ترکیه، امارات و قطر، به عنوان تضمین‌کننده اصلی دادن کالا و کانتینر پای قرارداد را امضا کند. و، اما عیب بزرگ و بسیار بزرگش این است که هیج سهمی برای نقش ژئوپلیتیک ایران در منطقه قائل نشده است. مگر می‌شود ابرکشتی‌های کانتینری با میلیون‌ها تن کالا از جلوی چشمان بندر چابهار و آن پهنه بیکران دشت مکران بگذرند، برای لنج‌های ماهیگیری کنارک دست تکان دهند و در شمالی‌ترین نقطه خلیج فارس، در بندر فاو پهلو بگیرند؟! آقای رجب طیب اردوغان لابد فکری کرده‌اند که چنین چیزی تحقق یافتنی نیست. پس تا دیر نشده، چهار کشور ترکیه، عراق، امارات و قطر خوب است به تهران بیایند؛ وزیرانی از چین و هند هم در پایتخت ایران حضور یابند و بر نقش تاریخی ایران و بندر مکران و چابهار انگشت تایید بگذارند.